22 Mayıs 2015 Cuma

Eeee Nolcak Şimdi?

   Küçücük yaşımdan beri gözlemlerim her şeyi havayı, mevsimleri, en çok da insanları, en sevdiğimdir insanları gözlemek. Sağolsun sanal dünya kıçımızı kıpırdatmadan yerimizden yakınlarımızı da dünyayı da röntgenletiyor. Hepimiz birbirimizin hayatını dikizliyoruz.

   Bloğumu yeni açtığım zaman okuyanların çokluğunu istatistiklerden görür şaşardım. Yüzüme de söylediklerin de daha da şaşardım ne bir beğenisi ne bir yorumu olmayanlar duygu bildirirlerdi. O zamanlar  anladım herkes birbirini izliyor.

   Bu aralar bakıyorum kontak listeme, hepsi bisiklet turlarında, dağlarda, dünyanın orasında, burasında, fink atıyorlar. Yediklerini paylaşanlarla, hep ben hep ben diye fotolayanlara gıcık oluyorum. Arkadaşım gez toz ama, bir hikaye de anlat bize, sıkıcı oluyor bilgin olsun diye söylüyorum.

   Siz şimdi kıskandığımı sanacaksınız da içime baktım epey bi "yok valla kıskanmıyorum". Çünkü tüm paylaşımların altında alt yazı geçiyor sanki "darlandık, sıkıldık, bunaldık, bıktık". Bana öyle geliyorsa eğer, geri bildirim verin lütfen. Depresyondasın diyen psikologlar çıkarsa acilden giriş yaparım psikiyatriye, o derece önemli bildirimleriniz. 

   Gözlediğim onca şeyden sonra içimden kocaman bir ışıklı tabela yanıyor "eeee nolcak şimdi?? Gezdin tozdun bitti, ne kazandın başın göğe erdi mi? Bordo divanda oturan benimle, senin arandaki tek fark, senin koş koş benim dur dur oluşum mu? Öyleyse yazık sana yoruluyorsun habire ve sonunda aynı yerde duruyoruz.

   He derseniz "ülkenin içinde bulunduğu umutsuz gidişattan tüm bunlar". Belki de bilmiyorum uzman fikri alınması gerek bence.

   Herkes birbirine tahammülsüz (bende dahilim buna)  herkes bir birine atarlı, ben atarlanamıyom da ha yapsam belki enerjilencem ama onu bile gereksiz buluyorum. Kıç kadar bisiklet aleminde herkes bir birine düşman, dağcılar da öyleymiş, yelkenciler de, valla anlattılar biraz,  kötü tüm bunlar. Ben de yapıyorum, Pollyanna falan da değilim kendimin de farkındayım.

   Her şey boş geliyor, her yer uzak ve anlamsız geliyor, bazen ben de geleyim yazıyorum birilerine, ama anında "yok lan bir sürü iş" diyorum. Bir sürü gereksiz kural, yemek ye, uyu, kalk, yürü, iç, alışveriş et, sıç, kahkaha at oyyy yazarken darlandım. Facedeki " hissediyor" saçmalığı gibi tüm fotolar, keyifli hissediyor, sıçıyor, yandakini kesiyor, birine atarlı gibi gibi.

   Yeni insan tanımayı çok severdim mesela,ama son yıllarda kimi tanısam hep hayal kırıklığı yarattılar bende, vitrinleriyle mağaza içleri hep başka hep başka. Bomboş tın tın ambarları.

   Hiç bir organizasyona gidesim de yok. Bir ego bir ego sanki gezegeni kurtarıyorlar anasını satiim, alt tarafı bir boktan konuda bildiğini anlatıcaksın. Ben de anlatmanı beğenirsem sonun da söylüyorum zaten, çoğunda da kendimi jiletlicem işareti yapmışımdır (zavallı öğrencilere acımışımdır onlar her hafta zorla dinliyorlar bunları), söylemedim ise "berbatsın darladın beni" demektir zaten.

   Rahmetli babaannem gibi oldum, o kocaman bir kapının azıcık aralığından gördüğü yerden izlerdi sokağını, ben de kah balkondan kah sanal alemden izliyorum dünyayı aynı yerdeyim o sevdiğim kadınla sanki. 

   Hepsinin ardından bakıp hep aynı şeyi söylüyorum "eeeee nolcak şimdi?"...