Kızımın dostu babasını kaybetti ansızın, duyulduğu an üç arkadaş hızla gecenin bir vakti hastaneye koşturdular. Kaybın yaşandığı ana tanık olan üç kız, hayatlarında ilk kez yaşadıkları bu acılı andaki duruşlarıyla, dostlarına kol kanat gerişleriyle, hayranlığımı kazandılar.
Gecenin bir vakti, küçük kızım ilköğretim tayfasını haberdar etti, diğerleri lise tayfasını. Ertesi gün oluk oluk aktılar arkadaşlarının yanına. Hepsi kaybın aniliğinden ürkmüş, ne yapacaklarını nasıl davranacaklarını bilemeyen halleriyle, sessizce, sevgi yumağı halinde, birbirlerine sokulup saatlerce oturdular. Zaman zaman evdeki çok kalabalık artınca, oda boşalsın, sıkılıp nasıl gideceklerini bilemediklerini sanıp, "azcık dolaşıp gelin" dedim, hemen çıktılar hepsi.
Sona bir ara kapı önündeki devasa ayakkabı yığınını düzenlemeye çıktım, bir yaşlı takılıp düşmesin diye. Anaaa bir baktım merdivenlere sıralanmışlar, stadyum gibi, ara sıra yanan merdiven otomatiğin de, sessizce oturuyorlar, hiç biri gitmemiş. Acaip etkilendim çok duygulandım, kızımızı da onların yanına çıkardık, merdivenlere sıralanmış halleriyle çok acaip bir atmosfer yarattılar o anda.
Sarıp sarmaladı dostları, gözyaşını sildiler. Bir şeyler yedirmeye uğraştılar. Fısıl fısıl konuştular, onunla ağladılar koro halinde, hepsi beraber, erkek kız birlikte kasmadan kuralsızca, kendi duruşlarıyla, yasa karşı eylemdeydiler.
Cami de, mezarlık da, sonrası ev de dakika yalnız bırakmadılar. İlköğretimle lise arkadaşları tlf numaraları alıp verdiler. Birbirlerini biz gidiyoz, şuradayız diye organize ettiler. Anneleri yönlendirdiler, yiyecek çok getirmeyin, yiyecek azaldı getirin, koşup eksik giderdiler, ağlayanlara mendiller uzattılar. Acemice hepsi bulaşık yıkadılar, inanılmaz çay tüketildiğinden bardaklar fabrika bantı gibi döndüğünden sürekli yıkanması gerekti. Ben hepsini izledim gururla, yüreğime çok ama çok iyi geldiler.
Naparız acısını nasıl azaltırız diye, aralarında konuştular (gözlerim doldu şu anda yazarken bile). Birinin annesi ile lafladığım da "ben gençleri tanıyorum o yüzden Gezi Park olayları beni hiç şaşırtmadı" dedim. Kadın "beni şaşırttı gençler" dedi. Görmesini, bakmasını, onları anlamasını bilmeyenlerin, onların iç dünyasını gözlemleyemeyenlerin şaşırması normal.
Kuzenleri de muhteşemdiler, onlar ayrı bir saz grubu gibiydiler, senkronize bir tempoyla, her an her şeye koştular. Hep kuzenlerin adları seslenildi, koş oğlum şuna, koş kızım buna diye. Sevgi saygı dolu gencecik kuzen ordusu, çok güzeller, çok şanslılar kalabalık oldukları için.
Bu gençlerin yaşanan yas anında organize oluşları, küçük bir Gezidir bence. Şimdiki gençler harika diye klişeleşmiyeyim diyecem. Ama çok harikalar, çok sağlam duruşlular, çok samimi ve doğallar, öyleler yahu.
Benim kuşağım, şaşırmadan önce etrafınızı gözlemleyin, şahin gözleri edinin, bakın ne çok güzellik taşıyorlar bize, umudumuzu yeşertmemiz için...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder