Bisiklet festivallerinde tanık oldum ilk kez, yüzlerce km. bisiklet binmişiz yüzlerce insanla hemde. Bir albüm yapmış arkadaş, onaaa laynn sanki tek başına gitmiş hiiiç kimseler yok. Valla senaryoyu yazıp, tek başına da oynamış takdir ve nassıl bir ruh halidir o hayrette de ettim.
Sonra fark ettim aynı turda, daha çok kadınlar ve bağzı naif abiler de börtü böcük manzara çekmişler. Sanırsın ki inzivaya çekilmiş dağ başında. Onlardan tırsıyorum sana da yokmuşsun gibi bakıyorlar hee, delip içinden uzağa bakıyorlar hep. Başka alemdeler ama, bisiklet bineninden iyi saatteler gibiler :)
Bir de bunların şehir versiyonları var, takdir edilesi kadrajlarında sadece kendileri varlar, ucundan hasbelkader accık bişiler görünür. Neresi lan acaba burası diye bi güzel incelerken yakalarsın kendini bulmaca gibidir foto.
Birde beş kantar suratlılar hep, tanıdığınsa tlf açıp sorasın gelir "iyimisin lan, evi çek senet mafyası basmış gibisin merak ettim" diye. Bunların patolojilerine kafa yoralım diyeyse bu çalışmalar valla ayakta alkışlıyorum çok başarılılar, sizi bilmem ama ben her fotolarında ruhlarını izliyorum ve derecelendiriyorum. "Var daha var", "yok sınıra gelmiş" "Allah sınırı geçmiş" "yakında çeker ipini" diye çeşitli sınıflandırmalar yapar oldum (bence de bende sınırdayım).
Az önce tanımadığım, kendine hayran narsist bir bisikletçi abinin fotolarına bakarken, hızla aklımdan geçti bunlar, size de aktarayım dedim.
En güzel fotolar bir eylem anında poz vermeden habersiz çekilmiş fotolardan çıkar. Hele için de kahkaha atan insanlar, dibiniz de kedi köpek varsa açık havadaysanız o foto şahanedir, tabiki bence böyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder