14 Aralık 2012 Cuma

umut kendime bile üremedi



Haberleri izlemiyorum, dandik gazete okuyorum, ciddi bağlantılardan kaçıyorum. Devekuşu gibi kafamı kuma gömdüm. Dünyada ve Ülkemde korkunç acı var, herşey bombok, umut ışığı da görünmüyor, şiddetin her türünü kanıksadık sanki, her an her yerde şiddet var.
 Geçende sokakta küçücük ağlayan çocuğunu tartaklayan, genç bir  anne gördüm, içimdeki deliren şiddetle ona saldırıp, tartaklarken de hadi beni tartaklasana  sen , ileride o da seni dövecek diye bağırasım geldi. İzmir ki en yaşanılası kent olması, benim diğer gerçekleri görmezden gelmemi sağlamıyor. Yapabileceğim bir şey ve benim yapacak gücüm de yok. İçimden çıkıverdi bu kelimeler, mutsuzum yoksulluk ve şiddetten, dengesiz gelir dağılımından, gençlerimin gelecek kaygılarından, yorulmuş haldeyim. 
Bu gün de böle, umutlu olmayı kendime bile üretemedim şu anda :((

Hiç yorum yok: